osi obrotu
Encyklopedia PWN
dział geometrii wykreślnej, w którym: 1) stosuje się rzutowanie prostokątne na rzutnię poziomą π1, zawierającą oś rzutów x i niekiedy nową oś rzutów x1; 2) przez rzuty poziome punktów (A′, B′, ...) prowadzi się proste odnoszące, prostopadłe do osi x, względnie x1, i od ich przecięć z osiami odkłada się na nich odcinki mierzące wysokości rzutowanych punktów; ich końce to rzuty pionowe (A″, B″, ...) oraz rzuty trzecie (A‴, B‴, ...) tych punktów.
sformułowane 1687 przez I. Newtona 3 podstawowe prawa dynamiki klasycznej.
mat. przekształcenie przestrzeni na siebie (lub płaszczyzny na siebie), przy którym zarówno odległości punktów, jak i wzajemna orientacja przekształconych figur nie ulegają zmianie;
transformator położenia kątowego, resolver,
mała maszyna elektr. indukcyjna przeznaczona do pracy jako precyzyjny przetwornik położenia kątowego w napięcie elektryczne.
zegar
przyrząd do wyznaczania czasu.
[niem.],
aksoida
zbiór chwilowych osi obrotu w ruchu ciała sztywnego wokół punktu nieruchomego lub chwilowych osi śrubowych w ogólnym przypadku ruchu ciała sztywnego.
[gr. áxōn ‘oś’, eídos ‘kształt’],
